Oczekując J.

Julaśko, silę mam dzięki Tobie, krzyk życia, który cichym wydźwiękiem, jednak nieustannie znac daje o sobie. Nie potrafię już spędzić minuty bez ciągej świadomości Twojego istnienia i boję się wspomnień- które niczym cienie spowijające żywą wciąż przeszlość, boję się cienia dnia przeszego, kiedy zla bylam na Twoje serce, że ośmielilo się po raz pierwszy cichutko zapukać. Mam nadzieję, że wybaczysz mi kiedyś myśli, na wspomnienie których ogarnia mnie wstyd i niema pokora. Nie wolno nad kruchością bytu górować silą rzeczy materialnych.
Dziś to wiem. I zaszczyt to dla mnie niewypowiedziany móc czekać na Ciebie i kochać Cię- bardziej niż wczoraj, lecz ciągle mniej niż jutro.